Een gedenkwaardig bezoek
Zeer tijdig vertrok ik woensdag richting Dronten. Thuis had ik de routeplanner op mijn telefoon ingesteld, gecheckt of ik alles had, een kus aan wederwelft en daar ging ik. Gespannen. Wat zou dit bezoek mij brengen? Na twee minuten deed mijn routeplanner nog niets anders dan melden dat GPS werd gezocht. Zenuwachtig drukte ik op wat toetsen. Want waar de polikliniek in Dronten was, wist ik echt niet. Moest ik de westkant aanhouden, of de oostkant. Had ik toch maar eerst even op de kaart gekeken! Na nog wat geduld en gemopper, deed het ding nog niets. Auto aan de kant. Resetten. Nog niets. Wederhelft gebeld. 'Help! Welke kant van Dronten is het?' Na een telefoontje van wederhelft die het had opgezocht, ging ik weer verder. Na een goede vijf minuten kreeg ik pas echte schrik: verwijsbrief vergeten! Geschokt knalde ik de auto weer aan de kant. Allerlei doemsenario's vlogen door mijn hoofd. Moest ik nou weer 8 weken gaan wachten? 'Help! Verwijsbrief vergeten!' Na onnodig heen en weer gepraat en gedoe besloten we naar elkaar toe te rijden. Gefrustreerd draaide ik de auto en toog richting wederhelft en keek op de klok. Dat ging ik nooit meer halen. Balend en gefrustreerd zette ik de auto weer aan de kant. Ziekenhuis bellen. 'Ik ben m'n verwijskaart vergeten ...' Na wat voor mijn idee erg overbodige vragen kreeg ik de opmerking dat dat niet zo erg was. Ik kon gewoon komen. Wederhelft weer bellen. 'Deze telefoon is momenteel niet in gebruik.' Van frustratie kon ik de telefoon wel door de auto gooien. Niet gedaan, want de routeplanner deed het ineens wel. Ik besloot wederhelft te laten voor wat hij was en toch naar Dronten te rijden. Ik weet niet hoe ik er ben gekomen, maar wat bekeuringen zouden mij niet verbazen.
Gestressd en opgefokt stapte ik de polikliniek binnen. Een bijzonder aardige baliemedewerkster hielp mij. Even later plofte ik neer op een stoel. Snel een sms-je aan wederhelft. En nu maar hopen dat hij niet heel Lelystad aan het doorcrossen was...
'Mevrouw Overeem?' Dat was snel. Had het sms-je nog niet eens kunnen verzenden.
Zenuwachtig stapte ik naar binnen en begon spontaan te snotteren. 'Ik was zo opgefokt omdat ik mijn verwijsbrief vergeten was. Sorry', hikte ik. 'Doe toch chill, dat is toch helemaal geen probleem!' Verbouwereerd zat ik daar te snuffen en m'n tranen weg te duwen. Een bekertje water hielp voldoende om me aan het praten te krijgen. Vrij onsamenhangend deed ik mijn verhaal van moeheid, honger, concentratieproblemen en eetproblemen. 'Heeft u het gevoel dat u watten in uw hoofd heeft?' JA! 'Last van melk?' JA! En zo gingen we door. Geen enkele vraag over mijn psyche!!! (Deze man verdient een lintje, alleen al daarvoor!) 'Ik weet niet of ik u kan helpen, maar we gaan wel wat proberen.' Ik luisterde naar zijn uitleg en voelde me rustig worden. Deed ik nu chill?
Niet veel later zat ik in de wachtkamer voor het lab. Een regiment buisjes werd met mijn bloed gevuld. Weer in Lelystad toog ik naar de huisarts alwaar ik mijn eerste vitamine B12 injectie kreeg. De eerste van 16 in 8 weken tijd. 'U voelt zich hier zeer waarschijnlijk eerst slechter dan beter van!' Nou, dat laatste klopt. Maar dat heb ik er wel voor over, als het gaat helpen!
Hopelijk sluit dit jaar goed af en krijg ik weer wat van mijn energie terug. Een beetje vertrouwen heb ik wel weer. Ik houd me rustig en chill :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten