loempia's, glutenvrij, eivrij, melkvrij, lactosevrij

Nodig:
12 vellen rijstpapier (doorsnee +/- 20 cm)
40 gram ontbijtspek (niet perse nodig overigens)
100 gram kipfilet of 100 gram tahoe (tofu)
150 gram tauge
3 bladen paksoi of 75 gram witte kool
beetje olie
beetje 'no egg' of ander papje waarmee je de loempia's zo nodig dicht kunt smeren, of gewoon een ei, als je dat wel mag eten

Bestrooi de kipfilet (tahoe) met peper en zout en eventeel knoflook. Doe een beetje olie in een koekenpan en bak de kipfilet (tahoe) gaar. Laat het zoveel mogelijk uitlekken op een stuk keukenpapier. Snijd de kipfilet/ tahoe vervolgens in hele kleine stukjes. Snijd ook het spek in kleine stukjes. Was de paksoi/ kool en snijd dit in reepjes. Was ook de tauge. Laat beide goed drogen.

Maak een papje van de 'no egg'. Twee theelepels 'no egg' en 2 a 3 eetlepels water bij elkaar doen en goed roeren.

Bedek een bakplaat met bakpapier of vet de bakplaat in. Maak een veel rijstpapier zacht door het nat te maken. Als het dun en plakkerig wordt, kun je het gebruiken.
Doe een klein handjevol groente, spek, vlees / tahoe op het rijstvel. Vouw een vierde deel van het rijstvel erover. Vouw de zijkanten ook naar binnen. Smeer nu alles even aan met het papje of het ei. Rol de loempia verder op. Bestrijk deze licht met wat olie en leg het op de bakplaat.

Verwarm de oven voor op ongeveer 240 graden. Zet de loempia's eerst middenin de oven en bak ze aan beide zijden vijf minuten. Zet daarna de bakplaat bovenin de oven en bak ze aan beide kanten nog ongeveer 10 minuten.

Eet smakelijk!

Pannenkoek (2) glutenvrij, eivrij, lactosevrij, melkvrij

Nodig:
100 gram maismeel
200 gram gierstmeel
15 gram (rijst) olie
800 ml koolzuurhoudend water
30 gram 'no egg' (ei vervanger)
halve theelepel zout

Meng eerst het meel, het zout en de 'no egg' door elkaar. Voeg daarna het koolzuurdoudende water in gedeeltes toe. Goed roeren. Roer daarna de olie erdoor. Ga met het bakken hetzelfde te werk als bij de andere soorten pannenkoeken.
Als je geen 'no egg' hebt, kun je dit ook weglaten of eventueel vervangen door een half zakje wijnsteenbakpoeder.

pannenkoeken (1), glutenvrij, eivrij, lactosevrij, melkvrij

Hier een eerste recept voor pannenkoeken van mijn kant. Omdat ik zelf geen gluten kan eten en in het meeste glutenvrije brood E412 zit (guargom), waar ik ook niet tegen kan, ben ik op zoek gegaan naar iets dat brood kan vervangen. Ik maak nu pannenkoeken van verschillende soorten meel, hele dunne koeken. Daar houd ik van. Hou je meer van dikkere soorten, gebruik dan wat minder water. Meer smaak kun je er in brengen door ei toe te voegen (als je dat wel mag eten), of (lactosevrije) melk, rijstmelk, sojamelk, havermelk, kokosmelk of wat voor melk dan ook. En natuurlijk kun je er dingen doorheen bakken als spekjes, kaas, uitje, paprika, tomaat enz. Maar dat laat ik allemaal aan je eigen fantasie over.

Wat je nodig hebt:
400 gram boekweitmeel
1 zakje (wijnsteen) bakpoeder
1200 ml koolzuurhoudend water
zout (halve theelepel)
(kokos) olie

Roer de bakpoeder, het meel en het zout door elkaar. Voeg dan een vierde deel van het water toe. Roer het geheel goed door, zodat er geen klontjes blijven bestaan. Voeg een eetlepel olie toe en daarna telkens een deel van het water, tot er een dun beslag is ontstaan.
Smeer de koekenpannen met een kwastje in met olie. De eerste keer mag je redelijk wat olie gebruiken. Verhit de pannen op de hoogste stand, tot deze goed warm zijn. Doe er een dunne laag beslag in en zet dan de hitte bron een tikje zachter. Ik heb een keramische plaat. Deze kan tot 9, maar zet ik op 7. Het beslag moet namelijk wel goed gaar worden en naar mijn idee duurt dat iets langer bij glutenvrij meel. Als het beslag loslaat van de pan en bruin kleurt, kun je het omdraaien.
Eventueel kun je met het kwastje na het omdraaien de pannenkoek nog iets met olie bestrijken. Meestal zal dit niet nodig zijn. Als de pannenkoek klaar is en uit de pan, kun je met het kwastje weer een klein beetje olie erin doen. En verder bakken maar. Eet smakelijk!

Raar?

Nog vijf dagen en een ontbijt... Echt aftellen. Nee, niet tot het vakantie is. De glutenvolle dagen tel ik af. Wel bijzonder eigenlijk. Vier jaar geleden kwam er uit een onderzoek dat ik tijdelijk geen gluten mocht eten. Dat heb ik keurig vol gehouden, maar het verlangen naar een lekkere croissant, een heerlijke bruine volkoren boterham, een lekker koekje enzovoort waren groot. Nu eet ik al 8 weken voeding met gluten. Verplicht in verband met onderzoek naar coeliakie. De eerste dagen was het heerlijk. Echt genieten! En makkelijk. Wel de mogelijkheid om ergens zomaar te lunchen of een product te eten waarin gluten zijn verwerkt. Dat is echt heel prettig. Echter de staat van zijn waarin ik nu verkeer, vergalt de lust om een lekkere boterham te eten volledig. M'n ene been voor de andere zetten kost al moeite. Nadenken is welhaast niet mogelijk en dat is toch best lastig als je iets meer wilt doen dan op de bank zitten. Bedenken wat ik ga eten is al bijna te moeilijk. Tja ...
Daarom tel ik echt de dagen af. En als uit het darmonderzoek niet komt dat ik coeliakie heb (wat mij zeer zou verbazen) dan toch ben ik niet van plan om voorlopig ook maar iets aan gluten te gaan eten. De croissantjes en koekjes kunnen mij echt gestolen worden. Liever raar eten dan me raar voelen.

gevulde groentensoep

Tja, het ene moment ben je verstandiger dan het andere. Afgelopen week was ik even klaar met het omhoogschuiven van de wijzer op de weegschaal. Het eten van normaal brood (met gluten dus) veroorzaakt een zeer akelig hongergevoel. Dat begint na de eerste boterham en blijft de hele dag dringend aanwezig. Om daar vanaf te komen, besloot ik een lekker soepje te maken.

koolhydraatarme, glutenvrije, lactosevrije tomaten groentesoep
(mocht je overgevoelig zijn voor histamine, dan kun je de tomaten weglaten en bijvoorbeeld uien toevoegen)
4 bladen paksoi
1 winterwortel
6 tomaten
peterselie (1 handje minimaal)
basilicum (een paar takjes)
selderij (1 handje)
evt. 2 blokjes bouillon, ook te vervangen door meer peterselie, selderij en lavas (maggiplant)
6 snijbonen
2 handenvol peultjes
evt. een ons rundergehakt
evt. twee handenvol (glutenvrije) pasta, bijv. spaghetti of macaroni
rijstmelk
zout en peper naar smaak

Je kunt natuurlijk ook andere groentes toevoegen.

Was alle groente en snijd deze in grove stukken.
Doe twee liter kokend water in een pan en voeg de groente toe. Doe er eventueel twee bouillon blokjes bij. Als de groentes niet onder staan, voeg dan water toe, tot het onder staat.
Laat het tien minuten zachtjes koken. Voeg dan de eventuele pasta toe en laat de pan met deksel een minuut of tien staan.
Mix met een staafmixer o.i.d. alles tot een gladde massa. Voeg een a twee kopjes rijstmelk toe (havermelk of amandelmelk kan ook), afhankelijk van wat je lekker vindt. Mix het geheel nog even, zodat de rijstmelk goed is vermengd met de rest. Breng de soep weer aan de kook. Voeg eventueel een ons gehaktballetjes toe. Wacht tot het opnieuw kookt en doe dan het gas uit. Een kwartiertje laten staan en klaar is je soep. Je kunt eventueel nog wat peterselie op de soep leggen als je het in een kom of bord hebt gedaan. Staat leuk en is gezond.

Eet smakelijk!

Zelfoverschatting

De drang om chocolade te eten kan ik bij tijd en wijle goed onderdrukken. En als dat dan een poosje lukt, durf ik het aan op bijvoorbeeld een kleine pot pasta op voorraad in huis te nemen. Zowaar ging dat vorige week helemaal goed. Een pot heerlijke (lactosevrije) pot chcoladepasta van 200 gram stond bijna een week in de kast voordat deze helemaal op was. Trots op mezelf vond ik afgelopen vrijdag dat ik dan wel een nieuwe kon kopen. Ik zag weer dezelfde kleine pot staan, maar ja, deze was wel ruim twee euro. En dat voor 200 gram... Flink zoeken en geduldig blijven leverde uiteindelijk twee supermarkten verder een pot van 400 gram op, zonder melk. En ook nog een euro goedkoper. Kan niet beter, dacht ik! De pot ging de kast in en weer uit en weer in en weer uit. Gisteravond om 22.00 uur was de pot leeg. Ach... dacht ik, moet ik nu chagrijnig worden? Maar niet gedaan. Het was lekker. Erg lekker. En nu is het gewoon op. Komende vrijdag maar geen nieuwe pot kopen. Toch?

Tel je zegeningen

Vroeger thuis werd nogal eens het plaatje gedraaid met de hierboven staande titel. Vandaag en gister voor mij heel toepasselijke. Het is niet te geloven, maar ik heb energie. En niet een klein beetje, nee een beetje veel. Voel me energiek, krachtig, kan nadenken en heb ook 's avonds nog puf om dingen te doen. Onvoorstelbaar! Genieten met volle teugen.
Gister heerlijk in de tuin een poosje gewerk. Daarnaast boodschappen gedaan en in huis de nodige dingen. Om het niet al te gek te maken daarna heerlijk een boek gelezen. Ook dat kostte geen moeite. Kon de verhaallijn zomaar vasthouden zonder telkens stukken te herlezen. Om 23.00 uur vond ik toch dat ik eens naar bed moest. Moe? Beetje...
Vandaag verwacht flinke spierpijn te hebben van het tuinwerk. Dat heb ik namelijk de afgelopen periode continu gehad van lichamelijke inspanningen. Een half uurtje onkruid trekken leverde de volgende dag stijve spieren en een onwillig lichaam op. Vandaag echter niets van dat alles. Om acht uur uit mijzelf wakker. Rustig opgestart. Nergens last van. En genoeg concentratie en energie om een flink stuk auto te rijden. Daarna zelfs nog energie over. Dus maar eens een keertje koken voor twee. Kon het zomaar bedenken en uitvoeren. Dat ging werkelijk wonderbaarlijk goed. Nu zo lekker op de bank. En morgen? Dat zien we morgen wel weer. Vandaag is vandaag. Leef nu, niet waar?

Al een paar dagen is de weegschaal een stuk aardiger voor mij. Of kan ik beter zeggen dat ik een stuk aardiger voor mijn lichaam ben?
Het is toch elke keer weer hetzelfde. De stress om de kilo's. Het knokken om niet aan te komen en het gevecht met mezelf om niet toe te geven aan de roep om te gaan eten. Voor de zoveelste keer heb ik ontdekt dat blijven praten met mijzelf de manier is om niet te veel te gaan eten. En of ik meer tevreden ben? Ja, zeker. Ook al weet ik dat ik dezelfde persoon ben en blijf, toch is het zoveel maal prettiger om de weegschaal de goede kant op te zien gaan. Niet alleen de weegschaal is aardiger, ook ik :).

geslaagd

Hoe blij kan een mens zijn met de diagnose 'lactose-intolerantie'? Heel blij in mijn geval. Het telefoontje van de arts met de uitslag, zorgde voor een gevoel van erkenning. Eindelijk bevestiging van mijn problemen met voeding. 'U heeft zeker wel veel bijwerkingen gehad?' Ja, ja, ja!
Ook voor het gen onderzoek ben ik geslaagd. Ik heb een gen dat bij mensen met coeliakie (glutenintolerantie) voorkomt. Het wil nog niet zeggen dat ik dus coeliakie heb, maar de kans erop is wel groter dan wanneer ik dat gen niet had. Ook een bevestiging, al is het dan nog geen definitieve. Ik ben blij, heel blij.

Spoorzoeken

Met een suffe blik pak ik mijn lawaaimakende mobieltje op. Tien over zes. Na een aantal ongecoordineerde bewegingen is het alarm uit. Moeizaam stap ik uit bed, waarna ik toiletspullen pak. Zoals altijd gaat dat bijzonder traag. Voorzichtig daal ik de trap af. Rob, druk printend en etend, kijkt op. 'Zo, jij ziet er helder uit!' Ik grijns hem vriendelijk toe en stap de badkamer in. De korte douchepartij is zeer verfrissend. Even later schuif ik aan tafel. Een broodje eten is vandaag niet nodig, beter gezegd verboden zelfs. 'Om acht uur moet u hier nuchter zijn.' Voorlopig moet ik het dus even met een glas water doen.

Ruim voor acht uur sta ik bij de balie van het lab. Anne was zo sympathiek om mij naar het ziekenhuis te brengen. Eventjes geen OV nodig. Best prettig. 'Mevrouw Overeem?' Als ik opkijk zie ik een vriendelijk ogende, kleine vrouw bij de ingang van het lab staan. Met mijn koffertje achter me aan slepend, loop ik op haar toe. Ze gaat me voor naar een van de 'prikkamers' alwaar ik mag plaatsnemen. Deze keer echter geen buisjes en naalden. Ookal begin ik daar aan te wennen en val ik zelfs niet meer flauw van een prik, best fijn dat dat nu even niet hoeft. Een kartonnen kokertje wordt op een soort thermometerachtig apparaat geplaatst. Daar moet ik in blazen. Denkend aan mijn zanglessen adem ik stevig in, span mijn middenrif en blaas rustig uit. Een beetje scheef kijkend kan ik zien dat de meter oploopt tot 28. Als mijn adem op is, schrijft de laborante wat gegevens op, doet iets met het kokertje en verzoekt mij opnieuw te blazen. Deze keer loopt het op tot 23. Weer wordt een en ander genoteerd. Nu krijg ik een plastic beker aangereikt met daarin een drankje dat eruit ziet als nogal slappe aanmaaklimonade. Het smaakt niet echt vies, maar lekker is het ook zeker niet. Als ik denk klaar te zijn, krijg ik nog een bekertje met hetzelfde goedje. 'Ik zal u even de toiletten wijzen. Door dit lactosedrankje kan het zijn dan uw darmen gaan opspelen. Dan zie ik u over een half uurtje terug.' Met mijn koffertje op sleeptouw zoek ik een geschikte zitplaats. Ik vind het voor nu even voldoende om 'mensen te kijken'. Tijdens het wachten voel ik dat mijn buik zich aan het opblazen is, maar enig aandrang om naar de wc te gaan, is er niet.
De tweede blaasresultaten zijn vrijwel gelijk aan de eerste. Ik mag mijn koffertje daar laten staan en bezoek de wc. Misschien gaat er wat druk van mijn buik af. Helaas. In de spiegel zie ik twee roodomrande ogen in een zeer wazig gezicht. Het lijkt wel alsof ik stoned ben. Ik neem opnieuw plaats op een bank en probeer te bedenken wat ik precies van deze test afweet. Iemand heeft mij gezegd dat ik boven de 25 moest scoren. Maar dat had ik bij het begin al, klopt dit dan wel? Bij de derde ronde vat ik moed en vraag of mij uitgelegd kan worden wat de cijfertjes betekenen. 'Dat kan ik wel, maar dat mag ik niet.' Op mijn teleurgestelde blik wordt uitgelegd dat een eventuel 'verkeerde' uitleg van de laborant later voor problemen kan zorgen. Ik knik begrijpend, maar baal flink. Wat betekent het dat het metertje nu oploopt naar 75?
De laatste keer moet ik een uur wachten. Ik besluit een kopje heet water te nemen en op mijn mobiel nog eens te zoeken naar de lactose test. Al snel ben ik er achter dat er tussen de beginwaarde en de eindwaarde van de test minstens 30 punten verschil moet zitten als er sprake zou kunnen zijn van een lactoseintolerantie. Tussen de 25 en 75 zit natuurlijk 50 punten, maar echt overtuigend vind ik dat niet. Als ik verder lees zie ik dat je een dag van te voren geen uien, paprika en nog wat andere groentes mag eten in verband met een vertekend beeld van de beginwaarde. Verdorie! Omdat ik toch wist dat ik me vandaag slecht zou voelen door het lactose drankje, had ik me daar nou net wel aan bezondigd. Bah! Uit mijn tas diep ik het foldertje van het ziekenhuis op over de test, maar er staat echt niets in over uien en paprika. Wat nu? Me zorgen makend loop ik voor de zoveelste keer naar de wc. Het opgeblazen gevoel neemt echter nog steeds niet af. Ik drentel wat heen en weer om de tijd te doden. Net voordat het uur voorbij is, moet ik weer naar de wc. Deze keer levert het wel wat op. Ik schaam me rot voor de stank, helemaal als ik m'n  handen sta te wassen en er iemand op 'mijn' wc gaat zitten.
Gespannen ga ik voor de laatste keer op de stoel zitten. Ik concentreer me op mijn ademhaling, neem een enorme teug en blaas zo rustig en lang mogelijk uit. De meter loopt als een razende op. De honderd vliegt voorbij en even later zelfs de tweehonderd. Als ik het metertje teruggeef, zie ik de verbaasde blik van de laborante. 'Nou, het is geloof ik niet zo raar dat ik me zo beroerd voel he als ik melkproducten eet?' Ze knikt bevestigend en zegt dat bij sommige mensen er ondanks alles niets uit komt. Opluchting. Bij mij dus wel. Eindelijk een eerste mogelijkheid tot erkenning. Een eerste spoor naar de werkelijke oorzaak van de voedselproblemen.

Even later zit ik weer op het toilet. Als ik binnen ben hoor ik een aantal maal de deur open gaan. Staat er een rij? Bijna durf ik het hokje niet te verlaten. Met een afgewend hoofd schiet ik naar buiten en was vliegensvlug mijn handen. Dan is het tijd voor een beloning. Met een heerlijke, grote moorkop en een warm kaasbroodje schuif ik aan een tafeltje. Dat is lang geleden! Mmm. Het smaakt werkelijk verrukkelijk. Een half uurtje later begin ik een beetje zenuwachtig aan de treinreis die voor mij ligt. Hoe overleef ik dat met zo'n buik, zonder sporen achter te laten?

stroop, watten en mist

'Wat voel je dan?' Een veel gestelde vraag de laatste tijd. Een betere vraag dan: 'Hoe gaat het met je?' Ondertussen heb ik een flinke hekel aan die vraag gekregen. Wat moet ik daar op zeggen? Sociaal wenselijk antwoorden en zeggen: 'Prima!'? De waarheid zeggen? Met beide heb ik nogal moeite. Meestal maak ik er een grapje van of geef ik een positieve draai aan het geheel. 'Net als eerder,' is mijn nieuwste vinding.
Als het goed gaat, is het best fijn om daarover te praten. Anderen te laten delen in je vreugde, plezier, geluk of succes is heerlijk. Een keertje lekker klagen over iets vervelends of onplezierigs is ook zeer acceptabel en best prettig. Maandenlang geen positief nieuws hebben, zorgt er bij mij voor dat ik het liever niet over mezelf heb. Ik houd niet van klaagzangen. Daarnaast is het vrijwel onmogelijk om te snappen hoe het met mij gaat. Zelf begrijp ik het al niet, dus laat staan een ander. Als ik dan toch wel eens iets los laat, krijg ik al gauw allerlei onbegrip en adviezen om m'n oren. Dat is toch echt wel het laatste dat ik behoef. Dus zwijf ik in alle talen of vraag hoe het met de ander is. Vooral zwijgen doe ik graag. Mijn hoofd staat meestal niet zo naar vragen en luisteren. Voelt wel een beetje egoistisch. Maar meestal ontbreekt het mij aan puf om sociaal te zijn. Mijn hoofd zit nogal eens vol met een stroperige substantie die het denken belemmerd, mijn hersenen traag laat functioneren en zorgt voor een ver en wazig beeld van de wereld om mij heen. Op wat betere dagen zijn het slechts watten die de boel blokkeren. Lekker zacht en donzig. Beter dan de stroop, maar toch ook behoorlijk belemmerend. Soms is het slechts mistig en op hele goede dagen heb ik vele meters zicht. Dat zijn de dagen waarop ik mij herinner dat ik ook zelf sociaal kan zijn, vragen kan stellen en kan laten delen in mijn eigen plezier. Leuke dagen. Dagen om met volle teugen van te genieten.

zoet zijn

Hmm, het valt niet mee om alleen de weg naar gluten te bewandelen. De vrijheid van andere voeding lokt. De behoefte om eens een lekkere, zoete koek of een heerlijk gebakje te eten is alom aanwezig. En natuurlijk is een heerlijke koek niet genoeg. Net als twee of drie. Het hele pak moet leeg. Veel lekkerder, met gluten. Het doorbreken van het patroon om geen gluten te eten, zorgt voor het wankelen van de algehele discipline om niet te snoepen en niet de verkeerde dingen te eten. Ach, ik zucht er maar eens om. Er zijn ergere dingen. Als de weegschaal echter weer gestaag een stijgende lijn laat zien, komt enige frustratie om de hoek kijken. Het zal ook nooit over gaan, die behoefte aan zoet en snoepen. Soms maar gewoon even aan toegeven en dan weer terug naar het strenge regiem.

echt genieten

De helft van het alfabet heb ik inmiddels volgemaakt. Arts M afgelopen week geconsulteerd. Een paar weken geleden arts L en dat was wel de meest bijzondere arts die ik tot dusverre heb bezocht. Ik kan toch werkelijk aardig kletsen, maar toch durf ik te stellen dat ik niet meer dan 1/3 deel van het consult aan het woord ben geweest. Wat ik al die tijd aan heb moeten horen is dat voedselintoleranties niets met de darmen te maken hebben en dat de enige oplossing voor mij gelegen is in een dieet dat arts L aanhangt, het paleontische dieet. We eten tegenwoordig verkeerde dingen. Vroeger at je wat de natuur te bieden had op dat moment. Dus in het voorjaar een paar eitjes, in de zomer wat granen, hier en daar wat noten en fruit en zo nu en dan een stukje vlees of vis. Verder vooral knollen en bladgroente. Terwijl ik deze informatie met enige herkenning (had ik niet ooit het oerdieet gevolgd) aan het verwerken was, deelde L mee dat het zo fijn was dat er tegenwoordig het hele jaar door bladgroente te krijgen was, zodat we dat het hele jaar konden eten. Tja... 
Arts M is een reguliere maag darm lever arts. Ook hij heeft geen echt idee wat er met mij is, maar wil wel door middel van onderzoek dingen uitsluiten. Dit lijkt mij een verstandige weg. Dus op naar een slokdarm, maag, dunne en dikke darm onderzoek. Of ik dan wel even tot die tijd gluten wil eten. En dan niet een koekje per dag, maar gewoon, de normale hoeveelheid. Slik, slik. Geen idee waar dat op uit zal draaien, maar dat ik er niet blij van word, moge duidelijk zijn. Maar goed, alles voor het goede doel, een gezonder leven. En het positieve: lekkere, echte pasta; heerlijk brood; een bakje kibbeling; wentelteefjes en ga zo maar door. Daar ga ik dan maar heerlijk van genieten.

Terug van weggeweest

Er kan in vier maanden veel gebeuren. En heel weinig. En ook wel beide eigenlijk. Energie had ik toen die vorige blogdag, eventjes maar. Vandaag ook weer en gister. Dezelfde verbazing als toen. En die maanden ertussen? Hoop en wanhoop; boosheid en strijdlust; angst en moed; lusteloosheid en scheppingsdrang; helderheid en chaos; woede en gelatenheid; intense moeheid en hoop op energie. Wat zal ik er verder van zeggen?

Vandaag geeft hoop. Mijn buik is gevuld. Geen eeuwige honger. Geen donderend gerommel daar binnen. Mijn hoofd doet nog steeds wat het moet doen. Ik val nog niet om van de moeheid en heb nog steeds goede zin. Wat kan ik voor nu nog meer wensen?

Morgen is weer een nieuwe dag. Vandaag is vandaag. Leef nu, niet waar?