Zelfoverschatting

De drang om chocolade te eten kan ik bij tijd en wijle goed onderdrukken. En als dat dan een poosje lukt, durf ik het aan op bijvoorbeeld een kleine pot pasta op voorraad in huis te nemen. Zowaar ging dat vorige week helemaal goed. Een pot heerlijke (lactosevrije) pot chcoladepasta van 200 gram stond bijna een week in de kast voordat deze helemaal op was. Trots op mezelf vond ik afgelopen vrijdag dat ik dan wel een nieuwe kon kopen. Ik zag weer dezelfde kleine pot staan, maar ja, deze was wel ruim twee euro. En dat voor 200 gram... Flink zoeken en geduldig blijven leverde uiteindelijk twee supermarkten verder een pot van 400 gram op, zonder melk. En ook nog een euro goedkoper. Kan niet beter, dacht ik! De pot ging de kast in en weer uit en weer in en weer uit. Gisteravond om 22.00 uur was de pot leeg. Ach... dacht ik, moet ik nu chagrijnig worden? Maar niet gedaan. Het was lekker. Erg lekker. En nu is het gewoon op. Komende vrijdag maar geen nieuwe pot kopen. Toch?

Tel je zegeningen

Vroeger thuis werd nogal eens het plaatje gedraaid met de hierboven staande titel. Vandaag en gister voor mij heel toepasselijke. Het is niet te geloven, maar ik heb energie. En niet een klein beetje, nee een beetje veel. Voel me energiek, krachtig, kan nadenken en heb ook 's avonds nog puf om dingen te doen. Onvoorstelbaar! Genieten met volle teugen.
Gister heerlijk in de tuin een poosje gewerk. Daarnaast boodschappen gedaan en in huis de nodige dingen. Om het niet al te gek te maken daarna heerlijk een boek gelezen. Ook dat kostte geen moeite. Kon de verhaallijn zomaar vasthouden zonder telkens stukken te herlezen. Om 23.00 uur vond ik toch dat ik eens naar bed moest. Moe? Beetje...
Vandaag verwacht flinke spierpijn te hebben van het tuinwerk. Dat heb ik namelijk de afgelopen periode continu gehad van lichamelijke inspanningen. Een half uurtje onkruid trekken leverde de volgende dag stijve spieren en een onwillig lichaam op. Vandaag echter niets van dat alles. Om acht uur uit mijzelf wakker. Rustig opgestart. Nergens last van. En genoeg concentratie en energie om een flink stuk auto te rijden. Daarna zelfs nog energie over. Dus maar eens een keertje koken voor twee. Kon het zomaar bedenken en uitvoeren. Dat ging werkelijk wonderbaarlijk goed. Nu zo lekker op de bank. En morgen? Dat zien we morgen wel weer. Vandaag is vandaag. Leef nu, niet waar?

Al een paar dagen is de weegschaal een stuk aardiger voor mij. Of kan ik beter zeggen dat ik een stuk aardiger voor mijn lichaam ben?
Het is toch elke keer weer hetzelfde. De stress om de kilo's. Het knokken om niet aan te komen en het gevecht met mezelf om niet toe te geven aan de roep om te gaan eten. Voor de zoveelste keer heb ik ontdekt dat blijven praten met mijzelf de manier is om niet te veel te gaan eten. En of ik meer tevreden ben? Ja, zeker. Ook al weet ik dat ik dezelfde persoon ben en blijf, toch is het zoveel maal prettiger om de weegschaal de goede kant op te zien gaan. Niet alleen de weegschaal is aardiger, ook ik :).

geslaagd

Hoe blij kan een mens zijn met de diagnose 'lactose-intolerantie'? Heel blij in mijn geval. Het telefoontje van de arts met de uitslag, zorgde voor een gevoel van erkenning. Eindelijk bevestiging van mijn problemen met voeding. 'U heeft zeker wel veel bijwerkingen gehad?' Ja, ja, ja!
Ook voor het gen onderzoek ben ik geslaagd. Ik heb een gen dat bij mensen met coeliakie (glutenintolerantie) voorkomt. Het wil nog niet zeggen dat ik dus coeliakie heb, maar de kans erop is wel groter dan wanneer ik dat gen niet had. Ook een bevestiging, al is het dan nog geen definitieve. Ik ben blij, heel blij.