Energie

He he, alleen dat woord typen is al lekker. Zowaar heb ik weer wat meer energie. En dat ook nog na een kleine boodschappenronde. Het is bijna niet te geloven, maar het voelt heerlijk. Ik zou bijna denken dat de B12 injecties iets positiefs gaan doen. Uit pure balorigheid ben ik aan het bakken geslagen. Op dit moment zit er in de oven een gluten- en eivrije gevulde speculaas. Of het te eten is, weet ik nog niet. De smaak van het deeg was oke, maar of het zal rijzen is nog even de vraag. Maar dat mag de pret niet drukken :))
Voor de liefhebber hieronder het recept.

(kleine) gevulde speculaas zonder ei, melk en gluten

75 gram boekweitmeel
25 gram maismeel
25 gram quinoameel
1/2 zakje bakpoeder
1 eetlepel speculaaskruiden
beetje zout
1 eetlepel water
75 gram bruine basterdsuiker
75 gram boter (halvarine van zonne pond)
150 gram amandelspijs

Meng alle ingredienten, behalve de amandelspijs, door elkaar. Let op! Dit gaat behoorlijk plakken.
Leg de helft van het deeg op bakfolie o.i.d. en verdeel het met een natte lepel (telkens weer nat maken) gelijkmatig over de hele bakplaat.
Maak de amandelspijs zo plat mogelijk. Leg deze op het deeg. Ook hierbij gaat aandrukken en verdelen makkelijker met een natgemaakte lepel.
Verdeel nu de rest van het deeg gelijkmatig over de amandelspijs. Strijk het geheel glad met een natte lepel. Als je het lekker vindt, kun je nog wat amandelschaafsel op de bovenkant leggen.
Schuif de bakplaat iets onder het midden in de oven. Na ongeveer 40 tot 50 minuten is de speculaas klaar. Eet smakelijk!

een beetje slim

Oh, wat is het soms toch moeilijk om van de chocolade af te blijven. En oh wat is het toch vervelend dat als je perse iets lekkers wilt eten, je het niet in huis hebt, omdat je anders het hele pak in een keer op zou eten (of al op hebt). Jaja. Daar heb ik nogal eens mee te kampen. Nu houd ik van creatieve oplossingen.
Dus heb ik mijn brein eens aangezwengeld van de week, waarna het bekende lampje ging branden.
Ik durfde zomaar een heel pak hagelslag te kopen, van 600 gram. Jaja! En het zit nog bijna helemaal vol, na drie dagen. Jaja! Niet te geloven. Maar wat is dan de oplossing? Nou... het pak staat op mijn werk, in de koffiekamer. Daar kom ik allereerst al niet elke dag. En als ik er al kom, dan toch zeker niet tien keer per dag. En als ik er dan al tien keer mocht komen, dan is er negen keer iemand anders aanwezig. En ja, een hele hand hagelslag naar binnen werken in het zicht van een ander... Nee, dat doe ik dan toch ook weer niet. de ultieme oplossing dus. Nu eet ik op werkdagen als toetje twee crackers met hagelslag. Erg lekker! En eerlijk gezegd: Meer dan genoeg!

gezoem

Ken je dat? Dat continue gezoem in je hoofd. Ergens op de achtergrond, bijna onhoorbaar, maar zeer dwingend. Of je wilt of niet, het gaat maar door. Boos worden helpt niet, net als smeken. Onderdrukken gaat niet. Wegpoetsen ook niet. Het zoemt maar door. Soms iets harder, soms bijna niet hoorbaar. Maar het blijft aanwezig. Je kunt het geen woorden noemen die worden gesproken. Het is meer een gevoel dan een geluid. Een zoemgevoel? Misschien is dat wel de beste omschrijving. Als ik het moet vertalen, klinkt het ongeveer zo: 'Je broek zit strak. Je bent vast dikker geworden. Wat heb je allemaal gegeten de afgelopen dagen? Weer zitten vreten? Chocolade, pepernoten, kaas, yoghurt, salade?' Onbewust ga ik daar tegenin en zoem terug. 'Valt best mee. Maar zestien pepernoten, oke, zeventien, want die ene had ik al op voordat het de oven in ging. Ja, wel een chocoladeletter. En een reep chocolade. Of waren het er twee? Maar verder heb ik helemaal niet veel gegeten. Heel netjes gedragen. Toch? Geen ander snoep, geen enorme maaltijden. Valt wel mee? Toch?' En zo zoemt het heen en weer. De hele dag door. Sijpelt door een prettig gevoel gevoel heen of een leuk moment. Houdt maar niet op.

Ik hou niet van zoemen!!!

Pepernoten

Al weken zie ik bij elke stap in de winkel pepernoten liggen. En wat nog erger is, de koek- en speculaaskruiden zijn alom verlokkend aanwezig. Heerlijke gevulde speculaas, speculaastaart, gevulde speculaaskoeken, pepernoten, banketstaven, boterletters en ga zo maar door. Verboden etenswaar. Eigenlijk driedubbel verboden.
1. Er zitten gluten in. 2. Ik krijg van deegwaren erg snel weer honger. 3. Het zijn nogal dikmakers he.
Wekenlang heb ik mezelf kunnen inhouden. Vandaag echter, werd het mij teveel. Uit ervaring weet ik dat pepernoten zo gemaakt zijn. Ik bedacht mezelf niet lang. Vijftig gram glutenvrij meel, 20 gram boter, 20 gram bruine suiker, speculaaskruiden, bakpoeder en een beetje water. Binnen een kwartier lagen er zestien pepernoten op de bakplaat. Een half uur later waren ze op. Lekker? Hmm, niet vies. Maar echt zo lekker als ik dacht? Nee, dat niet. Spijt, hmm, eigenlijk wel. Zeker omdat ik nu nog meer trek heb gekregen. Tja, soms lukt het even niet om verstandig te zijn.

Sporen

Tja, het zou de leeftijd kunnen zijn. Of is veertig nog wel een beetje jong om vergeetachtig te worden? Nou ja, de leeftijd zal ik er even buiten laten. Vergeetachtig ben ik wel. Tenminste, ik onthoud niet wat ik aan het doen ben.

Soms sta ik in de keuken, doe een kastje open en staar naar de inhoud, niet wetend wat ik daar moet hebben. Hoe ik m'n hersens ook inspan, het komt niet boven. Er komt zelfs helemaal niets boven. Blanco. Dan doe ik het kastje maar weer dicht. Met een wazige blik kijk ik naar wat ik aan het doen was. Even later valt het kwartje: ik wilde thee maken. Theezakje! Weer het kastje open. Geen theezakjes. Op. Even nieuwe pakken in de gangkast. Ik loop naar de gang en doe de meterkast open. Verdwaasd kijk ik naar de zak met oud plastic. Hier moet ik niet zijn. Maar wacht, de zak met oud plastic is heel vol. Die moet even verwisseld worden. Ik doe de zak dicht, zet deze tegen de muur en hang een nieuwe op. Wat deed ik hier eigenlijk? Terug in de keuken staat de waterkoker te borrelen. O ja, daarom was ik natuurlijk in de gang. In de voorraadkast moet ik even zoeken naar de juiste thee. Al zoekend kom ik een fles frisdrank tegen. Die hoort in de koelkast. Ik pak de thee en de fles en loop naar de keuken. Direct maar de fles wegzetten. Als ik door mijn kamer loop, op weg naar de schuur waar koelkast twee staat, zie ik mijn koormap liggen. Die moet ik ook nog op orde maken. Met de koormap in mijn handen loop ik terug naar de woonkamer. De map leg ik op tafel. Wat was ik ook al weer aan het doen? O ja, thee zetten. Waar zijn de zakjes nou? Waar ben ik geweest? Ik heb geen idee en pak een nieuw doosje uit de gangkast. Wat moet ik nog meer doen. Oja, eten ontdooien voor straks. Even later staat een warme maaltijd in de magnetron. Het water voor de thee zet ik weer even aan. Dan hoor ik dat de wasmachine bijna klaar is. Ik loop naar boven. Op het bed ontdek ik een stapel dekbedhoezen en lakens. Oeps, vergeten dat ik daar mee bezig was. Straks maar verder doen, nu eerst de was ophangen. Als de was bijna is opgehangen hoor ik gepiep. Huh? Oh, ships, de magnetron. Helemaal vergeten! Snel loop ik naar beneden. Daar vind ik een theezakje, weer afgekoeld water en een warme maaltijd. Ik plof neer op een stoel. Je zou doodmoe van jezelf worden...