Energie

He he, alleen dat woord typen is al lekker. Zowaar heb ik weer wat meer energie. En dat ook nog na een kleine boodschappenronde. Het is bijna niet te geloven, maar het voelt heerlijk. Ik zou bijna denken dat de B12 injecties iets positiefs gaan doen. Uit pure balorigheid ben ik aan het bakken geslagen. Op dit moment zit er in de oven een gluten- en eivrije gevulde speculaas. Of het te eten is, weet ik nog niet. De smaak van het deeg was oke, maar of het zal rijzen is nog even de vraag. Maar dat mag de pret niet drukken :))
Voor de liefhebber hieronder het recept.

(kleine) gevulde speculaas zonder ei, melk en gluten

75 gram boekweitmeel
25 gram maismeel
25 gram quinoameel
1/2 zakje bakpoeder
1 eetlepel speculaaskruiden
beetje zout
1 eetlepel water
75 gram bruine basterdsuiker
75 gram boter (halvarine van zonne pond)
150 gram amandelspijs

Meng alle ingredienten, behalve de amandelspijs, door elkaar. Let op! Dit gaat behoorlijk plakken.
Leg de helft van het deeg op bakfolie o.i.d. en verdeel het met een natte lepel (telkens weer nat maken) gelijkmatig over de hele bakplaat.
Maak de amandelspijs zo plat mogelijk. Leg deze op het deeg. Ook hierbij gaat aandrukken en verdelen makkelijker met een natgemaakte lepel.
Verdeel nu de rest van het deeg gelijkmatig over de amandelspijs. Strijk het geheel glad met een natte lepel. Als je het lekker vindt, kun je nog wat amandelschaafsel op de bovenkant leggen.
Schuif de bakplaat iets onder het midden in de oven. Na ongeveer 40 tot 50 minuten is de speculaas klaar. Eet smakelijk!

een beetje slim

Oh, wat is het soms toch moeilijk om van de chocolade af te blijven. En oh wat is het toch vervelend dat als je perse iets lekkers wilt eten, je het niet in huis hebt, omdat je anders het hele pak in een keer op zou eten (of al op hebt). Jaja. Daar heb ik nogal eens mee te kampen. Nu houd ik van creatieve oplossingen.
Dus heb ik mijn brein eens aangezwengeld van de week, waarna het bekende lampje ging branden.
Ik durfde zomaar een heel pak hagelslag te kopen, van 600 gram. Jaja! En het zit nog bijna helemaal vol, na drie dagen. Jaja! Niet te geloven. Maar wat is dan de oplossing? Nou... het pak staat op mijn werk, in de koffiekamer. Daar kom ik allereerst al niet elke dag. En als ik er al kom, dan toch zeker niet tien keer per dag. En als ik er dan al tien keer mocht komen, dan is er negen keer iemand anders aanwezig. En ja, een hele hand hagelslag naar binnen werken in het zicht van een ander... Nee, dat doe ik dan toch ook weer niet. de ultieme oplossing dus. Nu eet ik op werkdagen als toetje twee crackers met hagelslag. Erg lekker! En eerlijk gezegd: Meer dan genoeg!

gezoem

Ken je dat? Dat continue gezoem in je hoofd. Ergens op de achtergrond, bijna onhoorbaar, maar zeer dwingend. Of je wilt of niet, het gaat maar door. Boos worden helpt niet, net als smeken. Onderdrukken gaat niet. Wegpoetsen ook niet. Het zoemt maar door. Soms iets harder, soms bijna niet hoorbaar. Maar het blijft aanwezig. Je kunt het geen woorden noemen die worden gesproken. Het is meer een gevoel dan een geluid. Een zoemgevoel? Misschien is dat wel de beste omschrijving. Als ik het moet vertalen, klinkt het ongeveer zo: 'Je broek zit strak. Je bent vast dikker geworden. Wat heb je allemaal gegeten de afgelopen dagen? Weer zitten vreten? Chocolade, pepernoten, kaas, yoghurt, salade?' Onbewust ga ik daar tegenin en zoem terug. 'Valt best mee. Maar zestien pepernoten, oke, zeventien, want die ene had ik al op voordat het de oven in ging. Ja, wel een chocoladeletter. En een reep chocolade. Of waren het er twee? Maar verder heb ik helemaal niet veel gegeten. Heel netjes gedragen. Toch? Geen ander snoep, geen enorme maaltijden. Valt wel mee? Toch?' En zo zoemt het heen en weer. De hele dag door. Sijpelt door een prettig gevoel gevoel heen of een leuk moment. Houdt maar niet op.

Ik hou niet van zoemen!!!

Pepernoten

Al weken zie ik bij elke stap in de winkel pepernoten liggen. En wat nog erger is, de koek- en speculaaskruiden zijn alom verlokkend aanwezig. Heerlijke gevulde speculaas, speculaastaart, gevulde speculaaskoeken, pepernoten, banketstaven, boterletters en ga zo maar door. Verboden etenswaar. Eigenlijk driedubbel verboden.
1. Er zitten gluten in. 2. Ik krijg van deegwaren erg snel weer honger. 3. Het zijn nogal dikmakers he.
Wekenlang heb ik mezelf kunnen inhouden. Vandaag echter, werd het mij teveel. Uit ervaring weet ik dat pepernoten zo gemaakt zijn. Ik bedacht mezelf niet lang. Vijftig gram glutenvrij meel, 20 gram boter, 20 gram bruine suiker, speculaaskruiden, bakpoeder en een beetje water. Binnen een kwartier lagen er zestien pepernoten op de bakplaat. Een half uur later waren ze op. Lekker? Hmm, niet vies. Maar echt zo lekker als ik dacht? Nee, dat niet. Spijt, hmm, eigenlijk wel. Zeker omdat ik nu nog meer trek heb gekregen. Tja, soms lukt het even niet om verstandig te zijn.

Sporen

Tja, het zou de leeftijd kunnen zijn. Of is veertig nog wel een beetje jong om vergeetachtig te worden? Nou ja, de leeftijd zal ik er even buiten laten. Vergeetachtig ben ik wel. Tenminste, ik onthoud niet wat ik aan het doen ben.

Soms sta ik in de keuken, doe een kastje open en staar naar de inhoud, niet wetend wat ik daar moet hebben. Hoe ik m'n hersens ook inspan, het komt niet boven. Er komt zelfs helemaal niets boven. Blanco. Dan doe ik het kastje maar weer dicht. Met een wazige blik kijk ik naar wat ik aan het doen was. Even later valt het kwartje: ik wilde thee maken. Theezakje! Weer het kastje open. Geen theezakjes. Op. Even nieuwe pakken in de gangkast. Ik loop naar de gang en doe de meterkast open. Verdwaasd kijk ik naar de zak met oud plastic. Hier moet ik niet zijn. Maar wacht, de zak met oud plastic is heel vol. Die moet even verwisseld worden. Ik doe de zak dicht, zet deze tegen de muur en hang een nieuwe op. Wat deed ik hier eigenlijk? Terug in de keuken staat de waterkoker te borrelen. O ja, daarom was ik natuurlijk in de gang. In de voorraadkast moet ik even zoeken naar de juiste thee. Al zoekend kom ik een fles frisdrank tegen. Die hoort in de koelkast. Ik pak de thee en de fles en loop naar de keuken. Direct maar de fles wegzetten. Als ik door mijn kamer loop, op weg naar de schuur waar koelkast twee staat, zie ik mijn koormap liggen. Die moet ik ook nog op orde maken. Met de koormap in mijn handen loop ik terug naar de woonkamer. De map leg ik op tafel. Wat was ik ook al weer aan het doen? O ja, thee zetten. Waar zijn de zakjes nou? Waar ben ik geweest? Ik heb geen idee en pak een nieuw doosje uit de gangkast. Wat moet ik nog meer doen. Oja, eten ontdooien voor straks. Even later staat een warme maaltijd in de magnetron. Het water voor de thee zet ik weer even aan. Dan hoor ik dat de wasmachine bijna klaar is. Ik loop naar boven. Op het bed ontdek ik een stapel dekbedhoezen en lakens. Oeps, vergeten dat ik daar mee bezig was. Straks maar verder doen, nu eerst de was ophangen. Als de was bijna is opgehangen hoor ik gepiep. Huh? Oh, ships, de magnetron. Helemaal vergeten! Snel loop ik naar beneden. Daar vind ik een theezakje, weer afgekoeld water en een warme maaltijd. Ik plof neer op een stoel. Je zou doodmoe van jezelf worden...

Zucht

Ja, dat heb ik. Zucht naar eten. Lekker eten. Zoet eten. Heel erge zucht. Er is niets zoets voor mij in huis. Wel lekkere kano's. Maar daar zitten gluten in die niet zo van mij houden. Elke keer als ik een kopje heet water pak, kijken deze mij verlekkerd aan. Hiertegen kan ik echter wel standhouden. De kasten al verschillende keren doorgekeken. Maar er is echt weinig lekkers. Eigenlijk alleen wat sojayoghurt met maisvlokken. En dat moet lekker zijn? Nou ja, in ieder geval te eten. De zucht verdwijnt daar echter niet door. Juist een hongergevoel meldt zich daardoor aan. Mijn zucht na die extra bak yoghurt maar bedwongen. Zuchten helpt beter dan toegeven aan deze zucht. Had ik maar echt iets lekkers in huis...

Vrolijk?

Moet een blog vrolijk zijn? Al een tijdje vraag ik mij dat af. Moet het positief zijn? Met humor? Een droge noot? Het leest wel fijn. Biedt perspectief en hoop. Soms ben ik niet vrolijk. Soms heb ik er gewoon de pest in. Niet vandaag hoor. Vandaag valt wel mee. Gewoon moe, zoals altijd. Alweer honger, zoals zo vaak na het eten. Alweer duizend gedachten gewijd aan wat er toch mis kan zijn en het het anders zou moeten. Maar ook dat is normaal, voor mij. Nee, soms heb ik het helemaal gehad. Dan kan mijn lichaam mij gestolen worden. Dan is het leven even helemaal niet leuk. Dan ben ik een bommetje vol boosheid en frustraties om mijn onwillige lichaam. Vandaag niet. Vandaag is gewoon: moe en hongerig en te sukkelig om vijf stappen extra te zetten. Niet fijn, zeker niet. Maar zo loop ik al jaren, dus vandaag heb ik niks te klagen. Toch?

Doe toch chill!

Een gedenkwaardig bezoek

Zeer tijdig vertrok ik woensdag richting Dronten. Thuis had ik de routeplanner op mijn telefoon ingesteld, gecheckt of ik alles had, een kus aan wederwelft en daar ging ik. Gespannen. Wat zou dit bezoek mij brengen? Na twee minuten deed mijn routeplanner nog niets anders dan melden dat GPS werd gezocht. Zenuwachtig drukte ik op wat toetsen. Want waar de polikliniek in Dronten was, wist ik echt niet. Moest ik de westkant aanhouden, of de oostkant. Had ik toch maar eerst even op de kaart gekeken! Na nog wat geduld en gemopper, deed het ding nog niets. Auto aan de kant. Resetten. Nog niets. Wederhelft gebeld. 'Help! Welke kant van Dronten is het?' Na een telefoontje van wederhelft die het had opgezocht, ging ik weer verder. Na een goede vijf minuten kreeg ik pas echte schrik: verwijsbrief vergeten! Geschokt knalde ik de auto weer aan de kant. Allerlei doemsenario's vlogen door mijn hoofd. Moest ik nou weer 8 weken gaan wachten? 'Help! Verwijsbrief vergeten!' Na onnodig heen en weer gepraat en gedoe besloten we naar elkaar toe te rijden. Gefrustreerd draaide ik de auto en toog richting wederhelft en keek op de klok. Dat ging ik nooit meer halen. Balend en gefrustreerd zette ik de auto weer aan de kant. Ziekenhuis bellen. 'Ik ben m'n verwijskaart vergeten ...' Na wat voor mijn idee erg overbodige vragen kreeg ik de opmerking dat dat niet zo erg was. Ik kon gewoon komen. Wederhelft weer bellen. 'Deze telefoon is momenteel niet in gebruik.' Van frustratie kon ik de telefoon wel door de auto gooien. Niet gedaan, want de routeplanner deed het ineens wel. Ik besloot wederhelft te laten voor wat hij was en toch naar Dronten te rijden. Ik weet niet hoe ik er ben gekomen, maar wat bekeuringen zouden mij niet verbazen.
Gestressd en opgefokt stapte ik de polikliniek binnen. Een bijzonder aardige baliemedewerkster hielp mij. Even later plofte ik neer op een stoel. Snel een sms-je aan wederhelft. En nu maar hopen dat hij niet heel Lelystad aan het doorcrossen was...
'Mevrouw Overeem?' Dat was snel. Had het sms-je nog niet eens kunnen verzenden.
Zenuwachtig stapte ik naar binnen en begon spontaan te snotteren. 'Ik was zo opgefokt omdat ik mijn verwijsbrief vergeten was. Sorry', hikte ik. 'Doe toch chill, dat is toch helemaal geen probleem!' Verbouwereerd zat ik daar te snuffen en m'n tranen weg te duwen. Een bekertje water hielp voldoende om me aan het praten te krijgen. Vrij onsamenhangend deed ik mijn verhaal van moeheid, honger, concentratieproblemen en eetproblemen. 'Heeft u het gevoel dat u watten in uw hoofd heeft?' JA! 'Last van melk?' JA! En zo gingen we door. Geen enkele vraag over mijn psyche!!! (Deze man verdient een lintje, alleen al daarvoor!) 'Ik weet niet of ik u kan helpen, maar we gaan wel wat proberen.' Ik luisterde naar zijn uitleg en voelde me rustig worden. Deed ik nu chill?
Niet veel later zat ik in de wachtkamer voor het lab. Een regiment buisjes werd met mijn bloed gevuld. Weer in Lelystad toog ik naar de huisarts alwaar ik mijn eerste vitamine B12 injectie kreeg. De eerste van 16 in 8 weken tijd. 'U voelt zich hier zeer waarschijnlijk eerst slechter dan beter van!' Nou, dat laatste klopt. Maar dat heb ik er wel voor over, als het gaat helpen!

Hopelijk sluit dit jaar goed af en krijg ik weer wat van mijn energie terug. Een beetje vertrouwen heb ik wel weer. Ik houd me rustig en chill :)

Wat dan wel?

Tja, hoe zal ik het eens zeggen. Arts A zegt: 'Ik weet het niet.' Dus zoek ik arts B. Eerst vind ik een meneer B die hoopvol lijkt, maar niets nieuws te melden heeft dan wat vage opmerkingen. Ook meneer C is nogal vaag. Uiteindelijk vind ik mevrouw D en zij zegt dat het zus moet en met een jaar wel weer normaal is. Maar na 1 1/2 jaar is het nog steeds niet normaal, ondanks de extra door mevrouw D ingeroepen hulp van meneer E en verschillende onderzoeken. Dus besluit ik arts F te consulteren. Deze luistert naar mijn verhaal en sluit kort af met: 'Ik kan u niet helpen.' Ik krijg een verwijzing naar mevrouw G, dietiste. Mevrouw G biedt mij even hoop. Ik zal een dieet krijgen dat goed gaat werken, zij zal mij daarin begeleiden en samen gaan we zoeken naar het beste voor mij. Als een week later het dieet van mevrouw G binnenrolt vraag ik mij af of zij wel naar mij heeft geluisterd. Allerlei dieetadviezen kan ik niet uitvoeren omdat ik last heb van die voedingsmiddelen. Ze had nog wel twee goede boektips. Het eerste boek dat ik aanschaf brengt mij bij de adviezen van mevrouw H, dietiste. Deze opvolgend voel ik mij voor korte tijd vele malen beter. Maar op de lange termijn ondervangt het niet mijn algehele eetproblematiek en moeheid. Boek twee schaf ik aan en dit brengt mij bij meneer I. Deze meneer vertelt mij vol overtuiging de eerste keer wat ik moet doen. Ik doe dat. Onderzoekje erbij. Weinig kosten. Dat schept toch wat vertrouwen. Adviezen lijken te werken. Weer een gesprekje na een maand. Keurig opgevolgde adviezen. Het lijkt wat te verbeteren. Volgens meneer I moet ik mij na een maand of 9 weer prima voelen en eigenlijk alles kunnen eten. Blij, blij, blij. Maar ondanks de adviezen kan ik na die voldragen maanden nog steeds niet alles eten. De moeheid is stukken minder, maar de honger en overgevoeligheid is gelijk. Weer een gesprek met meneer I. Ineens blijk ik andere dingen te moeten doen. Ik begin het wat te wantrouwen. Na een tijdje nog een gesprekje met deze zelfde meneer. Het vertrouwen echter komt niet terug en ook niet mijn normale eetmogelijkheden. Op zoek dus naar een volgende. Mevrouw J komt in beeld, dietiste. Advies volgt. De twijfel echter knaagt voortdurend. Als de meneren en mevrouwen A t/m I niet weten wat goed voor mij is, waarom dan wel deze mevrouw J? Advies volgt. Tja, tja, tja. Weer minstens 8 weken een zwaar dieet volgen? En met wat als gevolg? Weer een mislukking? Waarom zou dit wel werken? Ten einde raad meneer I nog weer gebeld en uiteraard me suf gegoogeld. Voedingsadvies mevrouw J nog een keer uitgebreid gekeken, eigen boerenverstand gebruikt en bedacht dat ik het werkelijk niet meer weet. Meneer I had namelijk weer een nieuw verhaal. En mevrouw J geeft aan dat ik ook op voeding die zij heeft aangegeven als wel toegestaan toch verkeerd kan reageren. Ik bekijk het nog eens goed en constateer dat deze rood gemarkeerde voedingsmiddelen inderdaad voor verkeerde reacties zorgen. Ik ken ze en weet dat bij opeenstapeling van deze voedingsmiddelen dit gebeuren kan.
Ik pieker me weer suf, jank een potje hier en daar, scheld op alles van A t/m J en besluit mijn eigen weg maar even te volgen. Wat die weg ook moge zijn. Geen idee. Waar het toe zal leiden, of is het lijden? Ook geen idee. Met arts K, reguliere arts, een afspraak gemaakt. Is dit mijn nieuwe hoop of loopt mijn weg hier dood?

Hartige taart, glutenvrij, histamine arm en koolhydraatarm

250 gram geraspte (schapen) kaas jong
1 prei
2 middelgrote uien
250 gram tauge
zout
peper
knoflook
oregano
400 gram rundergehakt

Zet de oven aan op 200 graden. Leg een stuk bakpapier op een bakplaat. Strooi hierover ruim een derde van de kaas. Zorg dat dit goed is verdeeld. Zet dit eerst tien minuten onderin de oven. Zet het daarna 10 minuten midden in de oven. Als je oven ook een grillstand heeft, zet je het nu nog 2 minuten onder de grill.
Haal de bakplaat uit de oven en leg de kaasplak op het aanrecht om af te koelen.
Rul in een koekenpan het gehakt gaar (geen boter toevoegen). Voeg daarna de prei, uien, zout en kruiden toe. Bak het gaar. Doe dan nog zo'n 75 gram geraspte kaas erdoor. Goed roeren. Doe als laatste de gewassen tauge erdoor heen. Doe het gas uit en laat het even staan.

Bekleed een cakevorm of kleine tulband met de hard geworden kaas. Breek hiervoor stukken van de kaasplak af. Zorg dat alle kanten van de vorm bedekt zijn. Indien er gaten zijn, kun je met de kaasschaaf nog wat plakken kaas afsnijden en deze op de open plekken leggen.

Vul nu de vorm met het gehaktmengsel. Bedek het geheel met geraspte kaas. Zet de vorm ongeveer 20 minuten middenin de oven (200 graden).

Eet smakelijk!

Lef!

Tot mijn grote verrassing is er een nieuw tijdschrift op de markt: Lef magazine. Zaterdag heb ik er een gekocht. Wat ik tot nu toe heb gelezen, spreekt mij, eetverslaafde, bijzonder aan. Een aanrader voor iedereen die iets met een verslaving of een verslaafde te maken heeft. Openheid over verslavingen, duidelijkheid over verslaving als ziekte, respect voor de mens achter de verslaafde, interessante artikelen en boeiende verhalen! Ik vind de titel geweldig. Je moet echt lef hebben om zoiets uit te geven en ik vind het gedurfd om met een oplage van 20.000 te beginnen. Mij hebben ze al overtuigd van de waarde van hun blad. Was dit er maar eerder geweest. Het zal zeker een positieve bijdrage leveren aan de discussie rond verslavingen en de mens achter de verslaafde!

Chocolade?

Inmiddels ben ik zeven dagen verder dan dag 1. Dag 1 heb ik eerlijk gezegd niet volgehouden. Ik heb mij tegoed gedaan aan heerlijke glutenvrije koekjes. Maar... de chocolade heb ik laten staan. En ook op dag 2 en 3. En hoe groot de drang soms ook is, met geen vinger heb ik het tot en met vandaag aangeraakt. Nou ja, dat is niet helemaal waar. Ik heb het wel aangeraakt. Zelfs zaterdag 2 pakken hagelslag en een grote reep chocolade gekocht. Niet voor mezelf. Voor gezellig bezoek. De chocolade is bijna op, maar niet door mij genuttigd! En de pakken hagelslag staan nog keurig in de kast. Ik kan er zomaar afblijven. Heerlijk!

Obese

Wat een feest der herkenning om naar dit programma te kijken. Goed dat er aandacht besteed wordt aan mensen met veel overgewicht. En goed dat het positieve aandacht is. Begrip voor mensen met een eetziekte, hun omstandigheden en de voortdurende frustraties waar zij mee te maken hebben. Dus wat mij betreft een prima programma. En natuurlijk ben ik heel erg nieuwsgierig naar dezelfde mensen over weer een jaar. Konden ze het volhouden? Hebben ze blijvende begeleiding gekregen? Is hun leefpatroon dusdanis veranderd dat het hebben van een veel slanker lijf geen dagelijks gevecht is? Ik hoop dat RTL en Wendy van Dijk dat ook nog laten zien.

Weegschaal

Tja, misschien is alleen de titel al genoeg? Schokkend hoog vandaag, de wijzer. Niet echt verbazingwekkend, maar wel vervelend bevestigend. Vannacht, al piekerend, besloten vandaag maar weer eens te starten. Eindelijke wat moed verzameld om er weer tegenaan te gaan.
Vandaag is dus dag 1. Keurig ontbeten met een een glutenvrije tosti kaas en tussendoor slechts een cracker met pindakaas. Geen pakken hageslag, stukken chocolade of andere zoetigheden. Nog weinig fiducie in eigen kunnen. Hopelijk haal ik zonder kleerscheuren dag 2.

iemand als jij

Nu het weer toch echt een Nederlandse herfst laat zien, komt de koude weer om de hoek geslopen. En kou is iets waar ik wel een hekel aan heb gekregen. Toen ik nog ruim 150 kilo woog, had ik niet zo'n moeite met de kou. De warmte was toen mijn vijand. Nu echter, is kou iets waar ik liever bij uit de buurt blijf. Een paar extra lagen kleding verwarmen me lang niet altijd voldoende en het hebben van winterhanden is ook geen pretje. Maar goed... Enigszins kleumend van de koude besloot ik een extra sjaal om te doen. Dat hardop zeggend, kreeg ik als reactie: 'Ik wist niet dat iemand als jij daar last van zou hebben.' Enigszins verbaasd keek ik de spreker aan. 'Wat bedoel je?' 'Nou, je hebt genoeg vet om je warm te houden!' Dank je wel, dacht ik bij mezelf. Blijkbaar ben ik in de ogen van bepaalde mensen nog steeds 'iemand als jij'.

Een beetje pijn doet het wel, zo'n opmerking. Aan de andere kant bepaalt het me er ook weer bij hoe mensen naar de buitenkant kijken. Hoe komt het toch dat de buitenkant zo belangrijk is en voor heel veel mensen bepalend is hoe ze over je denken? Ik vind het oneerlijk. Gelukkig kan ik me er tegenwoordig redelijk makkelijk bij neerleggen en denken 'die weet niet beter'. Maar de afwijzing die in zulk soort opmerkingen doorklinkt, zet me op zulke momenten weer buiten de 'normale' samenleving. En als ik daar over verder denk, besef ik dat veel mensen die 'anders' zijn zich door anderen buiten de samenleving geplaatst voelen. Niet iets wat wenselijk is, maar wel reeel.

Misschien kunnen positieve opmerkingen, waardering en respect naar mensen, zonder naar de buitenkant te kijken, een bepaald evenwicht vormen tegen een dergelijke positionering van waardevolle mensen. Laat ik daar maar voor gaan!

Feest?

Nou nee, het is niet alle dagen feest. De vermoeidheid die al voor de zomervakantie begon, is niet afgenomen. Eerder toegenomen zelfs. Inmiddels drie foute voedingsmiddelen kunnen traceren. Helaas, helaas. Weer minder eetmogelijkheden, want een ontbijtje met yoghurt en wat glutenvrije muesli was toch echt niet verkeerd. En een heerlijk stuk chocolade toch ook niet. yoghurt is uit den boze, evenals soja en dus de meeste chocolade. Jammer. Nu maar weer moed verzamelen...

Lekker stom

Chocolade, een mens kan niet zonder. Ik tenminste niet. De titel van mijn boek is 'Levenslang' en o zo passend heeft de vormgever een reep chocolade op de voorkant afgebeeld. Ik had het niet beter kunnen bedenken. Vanochtend in de supermarkt kon ik de verleiding niet weerstaan. Dit keer geen chocoladesnack. - Helaas heb ik namelijk ontdekt dat melkchocolade niet iets is dat mijn lichaam prettig vindt. Vermoeidheid gaat dan direct een rol spelen. Daarom sinds kort over op pure chocolade. Niet echt het allerlekkerste, maar toch wel lekker genoeg om er geen weerstand aan te kunnen bieden. - Daar stond ik dan. Even aarzelde ik, maar toen greep ik een pak xxl chocolade hagelslag uit het rek. Een goede uitvinding. Lekkere grote 'korrels', heerlijk knapperig! En op glutenvrije crackers smaakt dat werkelijk heerlijk. 'Straks lekker als lunch van genieten', dacht ik. Het is nog geen lunchtijd, maar ik heb er inmiddels al van genoten. Een handjevol. En toen nog een en nog een. En het aloude gevoel van 'stom, stom stom' kwam natuurlijk boven. Maar, lekker was het wel. En stom ook. Maar toch lekker. En stom...

Tja...

Nu maar afleiding gezocht in werken. Dat helpt altijd!

Gado Gado

Soms doe je leuke ontdekkingen. Voor een gezellig bezoek van vrienden eens wat anders bedacht dan gourmet of barbecue: Gado gado. En het mooiste is, ik had er geen last van. Zelfgemaakte satesaus zonder chili o.i.d. Groente die ik kan eten. Geen rare kruiden erdoor. En het was heerlijk. Mijn geliefde wederhelft deed uiteraard het potje sambal alle eer aan. Maar ik heb genoten op de dag zelf en ook nog de dag erna toen ik fris en uitgerust opstond, zonder enig merkbaar gevolg. Oja, natuurlijk bij de Gadogado rijst gegeten. Met groenten, zonder kruiden (behalve peper en zout en ketjap). Heerlijk! Niet veel van gegeten, maar de smaak was prima. Echt genieten was dat!

Levenslang, als eten je vriend en je vijand is

Verwacht:

Levenslang, als eten je vriend en je vijand is

Uitgeverij Gopher
www.gopher.nl

Ingrid Overeem is lerares op een basisschool. Ze is een leuke juf, die er plezier in heeft met kinderen om te gaan en ze op een uitnodigende manier kennis met de wereld te laten maken.
Als dat haar leven zou bepalen, zou Ingrid een gelukkig mens zijn.
Het tegendeel is waar: van jongsaf aan kampt Ingrid met overgewicht. Dat gegeven stuurt haar hele leven, het leven van alledag, maar ook het beeld van haar verleden en dat van haar toekomst.

Toch kiest ze er niet voor zich te verstoppen; ze gaat het gevecht aan met de medische stand, die haar steeds niet goed weet te helpen met haar voedselintoleranties, met de onhandige soms spottende opmerkingen in haar omgeving, maar vooral met zichzelf.

Zo ontmoeten we de paradox: Ingrid is ongehoord strijdbaar, moedig en vasthoudend. Als het aan haar inzet zou liggen, dan was het probleem van het overgewicht verholpen. Maar het venijn zit in de ontmoediging, meestal van artsen en therapeuten afkomstig. Zij geven hoop en laten hoop bijna even zo vaak verbleken. Eigenlijk is zij hun jojo.

Niettemin laat Ingrid zich altijd slechts tijdelijk uit het veld slaan. Eigenlijk heeft ze ook maar weinig nodig om weer moed te vatten, ze is allerminst veeleisend, met heel weinig tevreden.

Wie dit boek leest, raakt onder de indruk van Ingrids lotgevallen, van haar krachtige karakter en van de duivel die eetverslaving heet. Wie dit boek leest, gaat ook van Ingrid houden.

recepten

Bij aanmelding als lid van een vereniging, gericht op voedselproblemen, kreeg ik een kookboek. Met enige reserve sloeg ik aan het bladeren. Kookboeken zijn meestal uitgebreid voorzien van recepten met paprika, ei, veel kruiden en andere dingen die ik vooral niet moet eten. Tot mijn verrassing ben ik tot nu toe slechts 1 ding tegengekomen dat ik niet kan eten: tarwe. Verder erg lekker klinkende recepten. De tarwe vervangen door glutenvrij meel en klaar ben ik. Tenminste, dat hoop ik. Nu ik eindelijk weer wat tijd heb, studie is bijna klaar, kan ik me weer op wat anders gaan richten. Koken? Enige weerstand voel ik daar wel bij. Zo vaak ben ik daarmee de mist in gegaan. Maar wat variatie in het eten, zou ook wel prettig zijn. Toch maar doen?

gevulde komkommer 2 (glutenvrij en koolhydraatarm)

Een kwart komkommer twee flinke eetlepels roomkaas bakje garnalen peper en zout Tja, zo makkelijk als wat. Komkommer wassen, doorsnijden en uithollen Garnalen, roomkaas en peper en zout goed mengen. Mengsel in de komkommer scheppen. Eet smakelijk!

gevulde komkommer (lekker als lunchgerecht)

een kwart komkommer
+/- 50 gram roomkaas
1/2 blikje tonijn op olie
1 kleine ui

Maak de komkommer schoon en snijd deze in de lengte doormidden.
Verwijder met een lepel de zaadjes en hol de komkommer uit.
Giet het grootste deel van de olie uit het blikje tonijn.
Doe de tonijn in een kom en voeg de roomkaas toe. Dit goed door elkaar mengen. Afhankelijk van je eigen smaak voeg je meer of minder roomkaas toe.
Snijd de ui in kleine stukjes en voeg deze aan de tonijn toe. Roer het goed door elkaar. Als je het lekker vind, kun je een beetje ketchup toevoegen of curry.
Schep deze tonijnsalade in de uitgeholde komkommer.

Eetsmakelijk!

Als je weinig kunt eten, ben je toch snel dankbaar met iets wat lekker is. Vandaag mezelf getrakteerd op een lekkere sate van varkenshaas. Zo nu en dan is dat heerlijk. Met pindasaus uiteraard. En heerlijke, knapperige komkommer. Door de echte fijnproevers zal mijn sate vast niet smaakvol zijn, maar voor mijn niet erg verwende smaakpapillen was het heerlijk. Geen koolhydraten, geen gluten en geen ander voedsel met mogelijkheden tot vervelende lichamelijke reacties. Gewoon lekker simpel. Genieten. Voor wie het ook wil proberen, het is binnen twintig minuten klaar.

1 varkenshaas
peper
zout
ketjap
pindakaas
olijfolie
knoflook
eventueel een uitje
komkommer

Haasje in stukjes snijden. Zout en peper er op doen.
Olie in de pan verhitten. Vlees aanbraden.
Een schuit ketjap toevoegen en het vlees een paar minuten door laten bakken, tot het net gaar is.

Ondertussen een flinke lepel pindakaas met een bodempje water in een pan doen.
Deze pan langzaam verwarmen. Knoflook en ketjap (eventueel ook zout en peper) toevoegen en doorroeren tot het een mooie gladde pap is.
Eventueel nog wat uitjes bakken.

Een halve komkommer in plakjes snijden.

Komkommer en vlees op een bord. Daarover de pindasaus.

Eet smakelijk.

een snelle, pastaloze pasta (glutenvrij)

1 pot biologische pastasaus (zonder gluten) (In tomaten zitten ook nog wel wat koolhydraten. Een halve pot pastasaus kan ook, maar dan krijg je een wat droger geheel. Wat meer groente is dan zeker lekker!)
300 gram gehakt
1 ui (of meer groentes als je wilt en is huis hebt)
geraspte kaas

Zet de pan op het fornuis en doe het gehakt er direct in.
Snijd de ui en voeg deze toe als het gehakt begint te bakken.
Roer het geheel door tot het gehakt rul is en de ui gefruit.
Voeg nu de pot saus toe en wat water.
Even lekker laten sudderen.

Beetje kaas op je bord en giet het er maar over. Bijna net zo lekker als met pasta erbij.

smeuige gehaktballetjes (gluten- en eivrij)

500 gram (runder)gehakt
zout en peper naar eigen smaak, of een zakje met gehaktkruiden zonder gluten
flinke scheut koffiemelk
10 crackers van het merk Schar (verkrijgbaar bij plus of AH)

Maak vooraf de crackers fijn met bijvoorbeeld een deegroller.
Doe alle ingredienten bij elkaar.
Vorm balletjes van het gehaktmengsel.
Doe roomboter of olijfolie in een pan.
Bak de balletjes aan alle zijden bruin en doe het deksel op de pan.
Bak de balletjes in + /- 15 minuten gaar.

Eet smakelijk.

courgettesoep (glutenvrij en koolhydraatarm)

1 courgette (per persoon)
1/2 bouillonblokje (zonder gluten! Let op, dat verschilt per merk.) of bouillonpoeder (biologische winkel)
zout
peper
eventueel 2 a 3 partjes smeerkaas (la vache qui rit)

Was de courgette. Snijd de helft van de schil eraf.
Snijd dan de cougette in plakken en doe deze in een pan.
Vul de pan met water tot de courgettes onder water staan.
Verwarm de pan, tot tegen het koken aan.
Voeg de bouillon (naar smaak) toe en laat het geheel zo'n 20 minuten wellen.
Giet het water af. (Hoe meer water je over laat, hoe dunner de soep.)
Pureer de courgettes met een keukenmachine of staafmixer.
Voeg naar smaak zout en peper toe.
Doe in een soepkom de partjes smeerkaas en giet daarover de soep.
Bij iedere hap een stukje smeerkaas voegen of de smeerkaas door de soep mengen.

Eet smakelijk!