Zucht

Ja, dat heb ik. Zucht naar eten. Lekker eten. Zoet eten. Heel erge zucht. Er is niets zoets voor mij in huis. Wel lekkere kano's. Maar daar zitten gluten in die niet zo van mij houden. Elke keer als ik een kopje heet water pak, kijken deze mij verlekkerd aan. Hiertegen kan ik echter wel standhouden. De kasten al verschillende keren doorgekeken. Maar er is echt weinig lekkers. Eigenlijk alleen wat sojayoghurt met maisvlokken. En dat moet lekker zijn? Nou ja, in ieder geval te eten. De zucht verdwijnt daar echter niet door. Juist een hongergevoel meldt zich daardoor aan. Mijn zucht na die extra bak yoghurt maar bedwongen. Zuchten helpt beter dan toegeven aan deze zucht. Had ik maar echt iets lekkers in huis...

Vrolijk?

Moet een blog vrolijk zijn? Al een tijdje vraag ik mij dat af. Moet het positief zijn? Met humor? Een droge noot? Het leest wel fijn. Biedt perspectief en hoop. Soms ben ik niet vrolijk. Soms heb ik er gewoon de pest in. Niet vandaag hoor. Vandaag valt wel mee. Gewoon moe, zoals altijd. Alweer honger, zoals zo vaak na het eten. Alweer duizend gedachten gewijd aan wat er toch mis kan zijn en het het anders zou moeten. Maar ook dat is normaal, voor mij. Nee, soms heb ik het helemaal gehad. Dan kan mijn lichaam mij gestolen worden. Dan is het leven even helemaal niet leuk. Dan ben ik een bommetje vol boosheid en frustraties om mijn onwillige lichaam. Vandaag niet. Vandaag is gewoon: moe en hongerig en te sukkelig om vijf stappen extra te zetten. Niet fijn, zeker niet. Maar zo loop ik al jaren, dus vandaag heb ik niks te klagen. Toch?

Doe toch chill!

Een gedenkwaardig bezoek

Zeer tijdig vertrok ik woensdag richting Dronten. Thuis had ik de routeplanner op mijn telefoon ingesteld, gecheckt of ik alles had, een kus aan wederwelft en daar ging ik. Gespannen. Wat zou dit bezoek mij brengen? Na twee minuten deed mijn routeplanner nog niets anders dan melden dat GPS werd gezocht. Zenuwachtig drukte ik op wat toetsen. Want waar de polikliniek in Dronten was, wist ik echt niet. Moest ik de westkant aanhouden, of de oostkant. Had ik toch maar eerst even op de kaart gekeken! Na nog wat geduld en gemopper, deed het ding nog niets. Auto aan de kant. Resetten. Nog niets. Wederhelft gebeld. 'Help! Welke kant van Dronten is het?' Na een telefoontje van wederhelft die het had opgezocht, ging ik weer verder. Na een goede vijf minuten kreeg ik pas echte schrik: verwijsbrief vergeten! Geschokt knalde ik de auto weer aan de kant. Allerlei doemsenario's vlogen door mijn hoofd. Moest ik nou weer 8 weken gaan wachten? 'Help! Verwijsbrief vergeten!' Na onnodig heen en weer gepraat en gedoe besloten we naar elkaar toe te rijden. Gefrustreerd draaide ik de auto en toog richting wederhelft en keek op de klok. Dat ging ik nooit meer halen. Balend en gefrustreerd zette ik de auto weer aan de kant. Ziekenhuis bellen. 'Ik ben m'n verwijskaart vergeten ...' Na wat voor mijn idee erg overbodige vragen kreeg ik de opmerking dat dat niet zo erg was. Ik kon gewoon komen. Wederhelft weer bellen. 'Deze telefoon is momenteel niet in gebruik.' Van frustratie kon ik de telefoon wel door de auto gooien. Niet gedaan, want de routeplanner deed het ineens wel. Ik besloot wederhelft te laten voor wat hij was en toch naar Dronten te rijden. Ik weet niet hoe ik er ben gekomen, maar wat bekeuringen zouden mij niet verbazen.
Gestressd en opgefokt stapte ik de polikliniek binnen. Een bijzonder aardige baliemedewerkster hielp mij. Even later plofte ik neer op een stoel. Snel een sms-je aan wederhelft. En nu maar hopen dat hij niet heel Lelystad aan het doorcrossen was...
'Mevrouw Overeem?' Dat was snel. Had het sms-je nog niet eens kunnen verzenden.
Zenuwachtig stapte ik naar binnen en begon spontaan te snotteren. 'Ik was zo opgefokt omdat ik mijn verwijsbrief vergeten was. Sorry', hikte ik. 'Doe toch chill, dat is toch helemaal geen probleem!' Verbouwereerd zat ik daar te snuffen en m'n tranen weg te duwen. Een bekertje water hielp voldoende om me aan het praten te krijgen. Vrij onsamenhangend deed ik mijn verhaal van moeheid, honger, concentratieproblemen en eetproblemen. 'Heeft u het gevoel dat u watten in uw hoofd heeft?' JA! 'Last van melk?' JA! En zo gingen we door. Geen enkele vraag over mijn psyche!!! (Deze man verdient een lintje, alleen al daarvoor!) 'Ik weet niet of ik u kan helpen, maar we gaan wel wat proberen.' Ik luisterde naar zijn uitleg en voelde me rustig worden. Deed ik nu chill?
Niet veel later zat ik in de wachtkamer voor het lab. Een regiment buisjes werd met mijn bloed gevuld. Weer in Lelystad toog ik naar de huisarts alwaar ik mijn eerste vitamine B12 injectie kreeg. De eerste van 16 in 8 weken tijd. 'U voelt zich hier zeer waarschijnlijk eerst slechter dan beter van!' Nou, dat laatste klopt. Maar dat heb ik er wel voor over, als het gaat helpen!

Hopelijk sluit dit jaar goed af en krijg ik weer wat van mijn energie terug. Een beetje vertrouwen heb ik wel weer. Ik houd me rustig en chill :)

Wat dan wel?

Tja, hoe zal ik het eens zeggen. Arts A zegt: 'Ik weet het niet.' Dus zoek ik arts B. Eerst vind ik een meneer B die hoopvol lijkt, maar niets nieuws te melden heeft dan wat vage opmerkingen. Ook meneer C is nogal vaag. Uiteindelijk vind ik mevrouw D en zij zegt dat het zus moet en met een jaar wel weer normaal is. Maar na 1 1/2 jaar is het nog steeds niet normaal, ondanks de extra door mevrouw D ingeroepen hulp van meneer E en verschillende onderzoeken. Dus besluit ik arts F te consulteren. Deze luistert naar mijn verhaal en sluit kort af met: 'Ik kan u niet helpen.' Ik krijg een verwijzing naar mevrouw G, dietiste. Mevrouw G biedt mij even hoop. Ik zal een dieet krijgen dat goed gaat werken, zij zal mij daarin begeleiden en samen gaan we zoeken naar het beste voor mij. Als een week later het dieet van mevrouw G binnenrolt vraag ik mij af of zij wel naar mij heeft geluisterd. Allerlei dieetadviezen kan ik niet uitvoeren omdat ik last heb van die voedingsmiddelen. Ze had nog wel twee goede boektips. Het eerste boek dat ik aanschaf brengt mij bij de adviezen van mevrouw H, dietiste. Deze opvolgend voel ik mij voor korte tijd vele malen beter. Maar op de lange termijn ondervangt het niet mijn algehele eetproblematiek en moeheid. Boek twee schaf ik aan en dit brengt mij bij meneer I. Deze meneer vertelt mij vol overtuiging de eerste keer wat ik moet doen. Ik doe dat. Onderzoekje erbij. Weinig kosten. Dat schept toch wat vertrouwen. Adviezen lijken te werken. Weer een gesprekje na een maand. Keurig opgevolgde adviezen. Het lijkt wat te verbeteren. Volgens meneer I moet ik mij na een maand of 9 weer prima voelen en eigenlijk alles kunnen eten. Blij, blij, blij. Maar ondanks de adviezen kan ik na die voldragen maanden nog steeds niet alles eten. De moeheid is stukken minder, maar de honger en overgevoeligheid is gelijk. Weer een gesprek met meneer I. Ineens blijk ik andere dingen te moeten doen. Ik begin het wat te wantrouwen. Na een tijdje nog een gesprekje met deze zelfde meneer. Het vertrouwen echter komt niet terug en ook niet mijn normale eetmogelijkheden. Op zoek dus naar een volgende. Mevrouw J komt in beeld, dietiste. Advies volgt. De twijfel echter knaagt voortdurend. Als de meneren en mevrouwen A t/m I niet weten wat goed voor mij is, waarom dan wel deze mevrouw J? Advies volgt. Tja, tja, tja. Weer minstens 8 weken een zwaar dieet volgen? En met wat als gevolg? Weer een mislukking? Waarom zou dit wel werken? Ten einde raad meneer I nog weer gebeld en uiteraard me suf gegoogeld. Voedingsadvies mevrouw J nog een keer uitgebreid gekeken, eigen boerenverstand gebruikt en bedacht dat ik het werkelijk niet meer weet. Meneer I had namelijk weer een nieuw verhaal. En mevrouw J geeft aan dat ik ook op voeding die zij heeft aangegeven als wel toegestaan toch verkeerd kan reageren. Ik bekijk het nog eens goed en constateer dat deze rood gemarkeerde voedingsmiddelen inderdaad voor verkeerde reacties zorgen. Ik ken ze en weet dat bij opeenstapeling van deze voedingsmiddelen dit gebeuren kan.
Ik pieker me weer suf, jank een potje hier en daar, scheld op alles van A t/m J en besluit mijn eigen weg maar even te volgen. Wat die weg ook moge zijn. Geen idee. Waar het toe zal leiden, of is het lijden? Ook geen idee. Met arts K, reguliere arts, een afspraak gemaakt. Is dit mijn nieuwe hoop of loopt mijn weg hier dood?