Er kan in vier maanden veel gebeuren. En heel weinig. En ook wel beide eigenlijk. Energie had ik toen die vorige blogdag, eventjes maar. Vandaag ook weer en gister. Dezelfde verbazing als toen. En die maanden ertussen? Hoop en wanhoop; boosheid en strijdlust; angst en moed; lusteloosheid en scheppingsdrang; helderheid en chaos; woede en gelatenheid; intense moeheid en hoop op energie. Wat zal ik er verder van zeggen?
Vandaag geeft hoop. Mijn buik is gevuld. Geen eeuwige honger. Geen donderend gerommel daar binnen. Mijn hoofd doet nog steeds wat het moet doen. Ik val nog niet om van de moeheid en heb nog steeds goede zin. Wat kan ik voor nu nog meer wensen?
Morgen is weer een nieuwe dag. Vandaag is vandaag. Leef nu, niet waar?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten