'Wat voel je dan?' Een veel gestelde vraag de laatste tijd. Een betere vraag dan: 'Hoe gaat het met je?' Ondertussen heb ik een flinke hekel aan die vraag gekregen. Wat moet ik daar op zeggen? Sociaal wenselijk antwoorden en zeggen: 'Prima!'? De waarheid zeggen? Met beide heb ik nogal moeite. Meestal maak ik er een grapje van of geef ik een positieve draai aan het geheel. 'Net als eerder,' is mijn nieuwste vinding.
Als het goed gaat, is het best fijn om daarover te praten. Anderen te laten delen in je vreugde, plezier, geluk of succes is heerlijk. Een keertje lekker klagen over iets vervelends of onplezierigs is ook zeer acceptabel en best prettig. Maandenlang geen positief nieuws hebben, zorgt er bij mij voor dat ik het liever niet over mezelf heb. Ik houd niet van klaagzangen. Daarnaast is het vrijwel onmogelijk om te snappen hoe het met mij gaat. Zelf begrijp ik het al niet, dus laat staan een ander. Als ik dan toch wel eens iets los laat, krijg ik al gauw allerlei onbegrip en adviezen om m'n oren. Dat is toch echt wel het laatste dat ik behoef. Dus zwijf ik in alle talen of vraag hoe het met de ander is. Vooral zwijgen doe ik graag. Mijn hoofd staat meestal niet zo naar vragen en luisteren. Voelt wel een beetje egoistisch. Maar meestal ontbreekt het mij aan puf om sociaal te zijn. Mijn hoofd zit nogal eens vol met een stroperige substantie die het denken belemmerd, mijn hersenen traag laat functioneren en zorgt voor een ver en wazig beeld van de wereld om mij heen. Op wat betere dagen zijn het slechts watten die de boel blokkeren. Lekker zacht en donzig. Beter dan de stroop, maar toch ook behoorlijk belemmerend. Soms is het slechts mistig en op hele goede dagen heb ik vele meters zicht. Dat zijn de dagen waarop ik mij herinner dat ik ook zelf sociaal kan zijn, vragen kan stellen en kan laten delen in mijn eigen plezier. Leuke dagen. Dagen om met volle teugen van te genieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten