Nu het weer toch echt een Nederlandse herfst laat zien, komt de koude weer om de hoek geslopen. En kou is iets waar ik wel een hekel aan heb gekregen. Toen ik nog ruim 150 kilo woog, had ik niet zo'n moeite met de kou. De warmte was toen mijn vijand. Nu echter, is kou iets waar ik liever bij uit de buurt blijf. Een paar extra lagen kleding verwarmen me lang niet altijd voldoende en het hebben van winterhanden is ook geen pretje. Maar goed... Enigszins kleumend van de koude besloot ik een extra sjaal om te doen. Dat hardop zeggend, kreeg ik als reactie: 'Ik wist niet dat iemand als jij daar last van zou hebben.' Enigszins verbaasd keek ik de spreker aan. 'Wat bedoel je?' 'Nou, je hebt genoeg vet om je warm te houden!' Dank je wel, dacht ik bij mezelf. Blijkbaar ben ik in de ogen van bepaalde mensen nog steeds 'iemand als jij'.
Een beetje pijn doet het wel, zo'n opmerking. Aan de andere kant bepaalt het me er ook weer bij hoe mensen naar de buitenkant kijken. Hoe komt het toch dat de buitenkant zo belangrijk is en voor heel veel mensen bepalend is hoe ze over je denken? Ik vind het oneerlijk. Gelukkig kan ik me er tegenwoordig redelijk makkelijk bij neerleggen en denken 'die weet niet beter'. Maar de afwijzing die in zulk soort opmerkingen doorklinkt, zet me op zulke momenten weer buiten de 'normale' samenleving. En als ik daar over verder denk, besef ik dat veel mensen die 'anders' zijn zich door anderen buiten de samenleving geplaatst voelen. Niet iets wat wenselijk is, maar wel reeel.
Misschien kunnen positieve opmerkingen, waardering en respect naar mensen, zonder naar de buitenkant te kijken, een bepaald evenwicht vormen tegen een dergelijke positionering van waardevolle mensen. Laat ik daar maar voor gaan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten