Chocolade, chagrijn en schuldgevoel

Chocolade, chagrijn en schuldgevoel. Drie woorden die deze dag treffend omschrijven. Het begon zo mooi allemaal vandaag. Voor de laatste keer uitproberen of ik tegen maïswafels kon. Dat was de opzet. De eerste wafel met leverworst was meer dan lekker. Zowel de wafel als de levenworst smaakten naar veel meer. De tweede wafel ging met evenveel genot naar binnen. Nog steeds kon ik mij goed beheersen en slechts twee plakjes leverworst belandden op de derde wafel. Eigenlijk wist ik het antwoord toen al. De trek bleef. De trek werd eigenlijk erger dan voordat ik begon met eten. Een veeg teken dat ik helaas maar al te goed heb leren kennen de afgelopen anderhalf jaar. Trek tijdens het eten betekent: fout eten gegeten! Van chagrijn, ja, daar komt het eerste woord van deze dag te voorschijn, heb ik nog een wafel met roomkaas en leverworst gegeten. Deze keer zat er al een wat nare bijsmaak aan. Het vertrouwen in de goede afloop van de maaltijd nam flink af. Een uur later wist ik het zeker. Ik had echt al weer trek. Omdat ik echter nog steeds stevig in mijn schoenen stond, beheerste ik mij. Afleiding genoeg. Auto naar de garage. Even naar de bouwmarkt. Eenmaal weer thuis begon echter zowel mijn buik als mijn eetstemmetje aan mij te knagen. Niet veel later had ik het heerlijke stuk runderbraadlap dat nog over was van gister, opgewarmd en opgegeten. Werken voor mijn opleiding, gaf daarna afleiding. Het telefoontje dat de auto weer klas was, onderbrak mijn concentratie om niet aan eten te denken. Wederhelft bracht mij weer bij de garage. Duizenden gedachten aan eten stroomden continu door mijn hoofd. Ondanks het ritje langs de supermarkt en het stemmetje dat mij aanmoedigde lekkere chocolade te halen, wist ik mij te beheersen. Een klein glimlachje van trots kon er af. Eenmaal weer thuis, besloot ik toch iets te nemen. Een paar plakken kaas 1 ½ minuut in de magnetron. Flink wat roomkaas daarna er op en zacht laten worden. En eten maar. Je wilt niet weten hoe heerlijk het was. Tevreden met mijn redelijke beheersing, tenslotte geen chocolade gegeten, ging ik weer aan het werk. Toen wederhelft wilde lunchen, zat ik eigenlijk nog vol. Raar hè. Toch maar mee gegeten. Waarom? Moest ik bekennen dat ik al vol zat? Mee-eten was de makkelijkste weg.
Weer een bijzondere maaltijd. Salami met smeerkaas en rookvlees met roomkaas. Ooit gegeten? Ik wel. Erg lekker. Maar helemaal niet zo lekker als je vol frustraties zit en je partner een heerlijke boterham met een gebakken ei zit te eten. Waarom ik niet? Omdat ik last heb van ei en alle soorten graan. Ja, ja. En was dat nou maar alles. Maar ik heb ook last van hete pepers, paprika en alle schimmelproducten. En niet te vergeten, van alles waar veel histamine in zit. O ja, en laat ik niet vergeten dat fruit ook uit den boze is. Of ik nog wat kan eten? Jawel hoor, chocola!!! Verrukkelijk. Echt verrukkelijk. Alleen zo verdraaid lastig voor de kilo’s. Het schuldgevoel, het derde woord in deze reeks, kwam een goed uur later, na een halve zak (ja, een hele kon ik nog weerstaan) toffees (niet mijn lievelingseten, maar ik wilde niet aan de chocolade) en een reep chocolade met rozijnen en noten, omdat de halve zak snoep toch niet voldoende afweer was tegen een heerlijke reep echte melkchocolade. Chagrijnig en schuldig. Snoepen is de helft minder lekker als je beseft dat je al die kilo’s er ook zelf weer af moet zien te krijgen. Echt waar. Maar nog steeds zo lekker dat ik het er niet voor liet staan. Zelfs zo lekker, dat ik nog meer haalde. Nog een reep, nu met alleen nootjes, een kitkat sense (heel dom, want daar zit tarwe in) en een chocoladetoetje. En om toch de hele avond nog wat te eten te hebben, een doosje tic-tac. Mijn hele avond bleek echter kort te zijn, want om 21.00 uur schudde ik de laatste tic-tacjes uit het doosje. Alleen het chagrijn is er nog. En mijn dikke buik. Nog even doorgaan en ik pas maat 44-46 ook niet meer…